ερημάνθρωπον

ἐρημάνθρωπον, τὸ (Μ)

η ερημανθρωπία, η μοναξιά.

[ΕΤΥΜΟΛ. < χρήση τού ουδ. τού επιθ. *ερημάνθρωπος, -ον, ως αφηρημένου ουσιαστικού (πρβλ. το πολυάνθρωπον)].